Afscheid nemen :(

Maandag ochtend heb ik met de Travel active gebeld om een podcast op te nemen over het highschool programma in New Brunswick. Ik vond het best wel leuk om te vertellen wat ik dit jaar allemaal heb gedaan, maar ik ben wel bang om mezelf dadelijk terug te horen als de hele podcast klaar is. Ik ben die dag 's middags nog gaan helpen met het verzorgen van een paard. Dit was ook voor de laatste keer dus toen heb ik ook al van haar afscheid moeten nemen. 'S avonds had ik avondeten met student council om samen het jaar af te sluiten. Dit was ook echt super gezellig, vooral omdat sommige een beetje last hadden van keuze stress. Maar helaas moest ik aan het einde ook daar van bijna iedereen afscheid nemen. Gelukkig kwamen sommige nog mee naar huis en hebben we daar nog een hele tijd gezellig gezeten.

Dinsdag ben ik samen met Gesa, Mirjam, Vincent, Émilie en haar ouders gaan kajakken. Dit was de eerste keer dat ik naar Riley Brook ben geweest om alleen te kajakken en er niet ben blijven slapen. Maar ook dat was hartstikke gezellig en ik ben gelukkig niet keihard tegen de kant aangeknald. Het was namelijk niet heel makkelijk om te sturen aangezien we alle kajaks aan elkaar vast gebonden hadden.

Woensdag ben ik begonnen met m'n koffer in te pakken. Dit was toch wel een behoorlijke klus kan ik je vertellen. Op de heenweg had ik namelijk al anderhalve koffer vol. In Canada heb ik al zes nieuwe truien gekregen en dat is lang niet alles wat ik hier gekocht en gekregen heb. En mijn prom jurk nam zelfs al een kwart van een koffer in beslag terwijl het vacuum gezogen is. Nadat 1 koffer vol zat leek er natuurlijk weer geen verschil te zijn in m'n kleren kast. Die avond kwam Olivia ook nog langs, want zij vloog donderdag naar Toronto om uiteindelijk terug te gaan naar Mexico dus die kwam afscheid nemen. Het was een gezellige avond totdat we daadwerkelijk afscheid moesten nemen, want het is natuurlijk niet heel makkelijk om op bezoek te gaan.

Donderdag ochtend werd ik wakker met goed nieuws op m'n telefoon. Pap, mam, Jonneke en Ellis hadden gelukkig toch een vlucht kunnen regelen naar Fredericton ondanks dat hun oorspronkelijke vlucht gecanceld was. Ze kwamen iets later aan dan gepland maar het was toch heel fijn om te horen dat ze eindelijk in Fredericton geland waren. 'S avonds zijn we in het dorp poutine gaan eten. Dit was namelijk ook het eerste wat ik at toen ik in Grand Falls aan kwam. Volgensmij waren ze echter niet allemaal zo'n grote fan van poutine. We zijn daarna ook nog even op het potato festival gaan kijken. Ze hadden wat muziek en er was een straat comedian aan het optreden. En als laatste voor die dag zijn we langs Tim Hortons geweest. Dit is een keten die bekend staat om z'n koffie en het is echt typisch Canadees.

Vrijdag moest ik ze natuurlijk laten zien waar het dorp zijn naam van heeft. We hebben toen een stuk langs de watervallen gelopen. Het was best lekker en soms zelfs een beetje heel erg warm. Nova, de hond, vond het dan ook erg fijn dat we onderweg een kraantje tegen kwamen waar ze uit kon drinken. Na de wandeling zijn we ook nog met een kabelbaan over de waterval heen gegaan. Het was best toevallig dat vrienden van mij precies hetzelfde idee hadden die dag, dus toen ze onze naam op de lijst zagen staan, zijn zij ook op die tijd gaan ziplinen. Dit was voor mij al de tweede keer dat ik die kabelbaan heb gedaan, maar ik vond het nog steeds heel erg gaaf. Deze week hebben we bijna alleen maar mijn lievelingsgerechten gegeten aangezien ik wilde dat iedereen dat kon proeven. En vandaag hadden we uiensoep, maar wel op die manier zoals Julie die maakt dus dat betekent heel veel uien en niet te zuinig met de kaas.

De zaterdag zijn we goed begonnen met brunch. We hadden eggs benedict/Ben & eggs (ik weet niet precies wat de echte naam is) en het was alweer even geleden sinds we dat voor het laatst hadden dus het was zeker weer genieten. Daarna zijn we naar de Farmers market geweest. Dit is een markt die ze iedere zaterdag houden. Daar hebben we ook mini donut gehaald, gewoon omdat ze zo lekker zijn. Toen we daarna weer thuis kwamen was het alweer tijd om een tas in te pakken. We gingen namelijk voor een nachtje naar Riley Brook. Toen we daar aankwamen hebben we een hele tijd met Nova in het water gespeeld en bij het kampvuur gezeten. Die avond hebben we bibimbap gegeten. Dit is eigenlijk meer een koreaans gerecht maar ik vind het nog steeds heel erg lekker. We hebben dit gerecht voor het eerst gehad toen we Mila, een uitwisselingsstudent uit Korea, uitnodigden om mee te eten.

Bijna iedere keer dat we naar Riley Brook zijn geweest, dus dat hebben we nu weer gedaan. Julie kende nog mensen (zoals altijd :)) waarvan we kajaks konden lenen. We zijn toen met iedereen behalve Amanda gaan kajakken. En ondertussen natuurlijk lekker bruin worden, want kajakken hier betekent gewoon rustig op de rivier drijven. Ik ben toen ook nog madam Sirois tegen gekomen. Zij is een docente op school en hielp heel veel mee met alles organiseren voor de laatste jaars dus het was wel grappig om haar op de rivier tegen te komen. Na het kajakken en toen we alles opgeruimd hadden zijn we weer terug gegaan naar Grand Falls. We hebben toen Julie en Amanda mee uit eten genomen en ik heb er toen voor gekozen om bij pizza house te gaan eten. Om het potato festival af te sluiten was er een vuurwerk show. Hier zijn we ook gaan kijken en het zag er echt super gaaf uit. Ik vond het ook erg leuk om een aantal vrienden weer te zien. Helaas moest ik toen ook weer meteen afscheid nemen van Mirjam. Een voordeel is wel dat zij in Zwitserland woont dus dat is niet heel erg ver weg.

Maandag was mijn laatste hele dag in Grand Falls. We zijn toen eerst naar Meredith’s (de zus van Amanda) bakkerij geweest. Zij was net klaar met een verbouwing, dus zelfs ik had de nieuwe bakkerij nog niet gezien. Het was wel jammer dat ze daardoor niks had gebakken en wij dus ook niks konden halen om op te eten, want dat was altijd wel heel erg lekker. Daarna zijn we door gereden naar de school en hier was mijn coördinator ook om nog een rondleiding te geven en afscheid te nemen. Ik heb hem ook een cadeautje en stroopwafels gegeven want ik kon me ook echt geen betere coördinator wensen. Toen we afscheid hadden genomen zijn we naar de ijshockey arena gegaan. Het ijs was er wel al weg maar we konden wel naar binnen om nog rond te kijken. Iedereen was ook verbaasd over hoe groot de arena is. Maar het is zeker groot en vooral voor een dorp met 5 duizend inwoners. Als laatste zijn we nog naar de grens met de Verenigde staten gelopen. Ik ben daar dus in 3 hele verschillende seizoenen geweest en het ziet er ook heel anders uit in de winter dan in de zomer. En ’s avonds hebben we als afsluiter mijn lievelingsgerecht gegeten, Taquitos.

Dinsdag was het dan tijd om afscheid te nemen. En wij moesten natuurlijk al om half acht ’s ochtends naar het vliegveld, dus ik had ook niet heel veel tijd om afscheid te nemen. Maar ik had wel genoeg tijd om te huilen, heel veel te huilen. Ik heb namelijk bijna de hele tijd alleen maar gehuild en ik was niet de enige. Niemand in mijn gastgezin hield het namelijk droog en zelfs mam en pap lieten ook een traantje gaan. Ik vond het dan ook echt niet leuk om afscheid te moeten nemen, omdat zij voor mij echt als familie voelen.

Aangezien ik nu weer bijna terug in Nederland ben na een vakantie in British Columbia, is dit ook meteen het laatste verhaal op mijn blog. Iedereen bedankt voor het volgen van mijn avonturen in Canada en de uitgebreide verhalen kan ik dan weer in het echt vertellen. Kom een keer langs!

Groetjes,

Karlijn